Is een kind echt zo flexibel?

Is een kind echt zo flexibel?

Als je ineens een gezin van drie bent. 

Wij zijn een gezin van vier, maar als je ons niet kent dan zul je dat aan de buitenkant niet zien. Dan zie je een gezin van drie en zul je misschien denken dat Juul ons enige kind is.

Niets is minder waar, wij zijn dat gezin van vier, met Mees in ons hart altijd bij ons en Juul, uiteraard ook in ons hart, maar ook fysiek altijd bij ons.

In praktijk is hier natuurlijk wel het een en ander veranderd nadat wij afscheid moesten nemen van Mees en dat gaat niet vanzelf, vermoedelijk zal dat het nooit gaan.. Gaan we naar het theater of concert hebben we drie plekken nodig in plaats van vier. Gaan we uiteten dan is een tafel voor drie voldoende, gaan we naar de bioscoop dan zijn drie plekken genoeg. Gaan we naar een pretpark dan hebben we drie entreetickets nodig én zit er in een achtbaan altijd een van ons alleen. Allemaal praktisch, maar wel hel beeldend hoe er voor ons altijd iemand mist, hoe Mees mist.

Voor Juul gaat dit op een ander vlak ook nog verder, zij heeft de aandacht van papa en mama helemaal voor zichzelf, zij wil niet meer aan tafel op haar “oude” plekje maar aan het hoofd met papa en mama naast zich. Zij hoeft niet op haar beurt te wachten, ze hoeft niet te overleggen wat er op tv gekeken wordt, maar ze heeft ook geen maatje meer om na het eten nog even mee te voetballen. Zij mist het om gevraagd te worden om een potje Mario Kart te doen. Ze wordt niet uitgedaagd, geplaagd of geïrriteerd en kan dit ook niet terug doen. Ze kan na school altijd afspreken en hoeft geen rekening te houden met de afspraken die er voorheen wel konden zijn als Mees ook ergens wilde spelen.

En toch, lijkt het alsof zij hier snel aan wendt. Dat ze wendt aan de nieuwe situatie is ergens begrijpelijk maar ook pijnlijk. Als wij een weekend lang een logee hebben of een dag met een ander gezin optrekken dan vindt Juul dat heel gezellig en fijn, maar merken wij ook dat ze het op een bepaald punt lastig vindt om onze aandacht te delen met een ander. Dat ze rekening moet houden met de ander, op haar beurt moet wachten en simpelweg wat meer geduld moet hebben.

Als we op zo’n moment van aandacht delen even met haar kletsen komt vaak wel naar boven dat ze Mees ontzettend mist en ze het super mega oneerlijk vindt dat zij alleen is.
Dit gaat door merg en been… dit gevoel van missen en het verdriet van je kind zien vind ik misschien wel 10x erger dan mijn eigen verdriet.

Het lijkt dus alsof ze wendt aan de situatie zoals die nu is, fysiek met z’n drieën en komt Juul flexibel over, maar in de werkelijkheid denk ik dat ze het soms, meer dan logisch, lastgier vindt dan ze doet laten blijken.

We moeten hier met elkaar onze weg in vinden, misschien wel 100 keer van richting veranderen, stoppen, achteromkijken en het weer opnieuw proberen.
Met elkaar komen we er wel, op ons tempo, op Juul haar tempo, Mees gaat toch wel met ons mee, welke richting we ook op gaan.