"Ik zou het niet kunnen"

“Jullie zijn zo sterk”

“Ik zou het echt niet kunnen”

“Knap hoe jullie er mee omgaan”

“Doorgaan na zo’n groot verlies, dat zou ik niet kunnen”

Het zijn opmerkingen die we afgelopen jaar meermaals hebben gehoord.
Veelal met de beste lieve bedoelingen…

Maar toch zijn het ook lastige opmerkingen, het zet me soms aan het denken wanneer iemand zoiets zegt. Alsof het misschien allemaal minder verdrietig is omdat wij er, voor de buitenstaanders, zo knap mee omgaan.
Zullen buitenstaanders dan ook concluderen dat het ons makkelijk afgaat, omdat wij nog overeind staan? Terwijl zij zeggen “ik zou het niet kunnen”.

Afgelopen jaar hebben wij zelf mogen ervaren dat wij, mensen in het algemeen, tot veel in staat zijn. En dat is niet altijd een keuze. Soms moet je wel, word je gedwongen.

Wij hadden niet de keuze om het niet te doen, Mees kreeg die keuze niet, hij werd ineens mega ziek, daar kon hij niets aan doen en wij ook niet.

We kregen de keuzen niet om het niet te doen, we moesten wel.
Dus ook al dacht ik, dit kan ik echt niet, ik moest wel.

We kregen geen noodrem, geen escaperoutes, geen vrijstellingen, geen stopknop, geen nooduitgang, niets.

Het overkwam ons, het overkwam Mees en we moesten er dwars doorheen.
Met volle angst vooruit.

En heel eerlijk, we deden maar wat, meestal op gevoel, soms ook springend in een diepzwart gat, geen idee waar we zouden uitkomen.

Is dat dan knap? Geen idee, ik denk het niet als je het mij vraagt.
Uit liefde voor je kind doe je alles.